Έγραψα πρόσφατα ότι η επικράτηση του Brexit αποτελεί νίκη της γήρανσης επί της αύξησης. Ποιες ιατρικές ειδικότητες και επαγγέλματα ευνοεί η νικήτρια γήρανση;

Οφθαλμολογία, Χειρουργική καρδιάς και θώρακα, Ουρολογία, Γενική Χειρουργική (τα “ψυχρά” και τα περί την ογκολογία αντικείμενα αυτής), Νευροχειρουργική, Ορθοπεδική.

Οι παθολογικές ειδικότητες ευνοούνται γενικότερα από τη γήρανση, αλλά κυρίως οι: Γηριατρική, Καρδιολογία, Παθολογική Ογκολογία, Ακτινοθεραπευτική Ογκολογία, Αιματολογία, Φυσική Ιατρική και Αποκατάσταση.

Καταφεύγω αναγκαστικά σε γενικεύσεις, όπως ξέρετε όμως οι γενικεύσεις είναι εξ ορισμού ανακριβείς για οποιαδήποτε δεδομένη περίπτωση. Ας μη συγχέεται, λοιπόν, η μακροπρόθεσμη παρατήρηση με τις βραχυπρόθεσμες περιστάσεις που εσείς βιώνετε και θα βιώνετε για χρόνια.

Εξάλλου, ο πρώτος κανόνας ελλείψει επαρκών πόρων είναι Πρώτα τα επείγοντα κι έπειτα τα “ψυχρά” περιστατικά (elective). Αυτό ισχύει σε όλο τον κόσμο, η Βρετανία δεν αποτελεί εξαίρεση. Μάλιστα, εκεί τονίζεται ακόμη περισσότερο εξαιτίας του ειδικού εθνικού στόχου που απαιτεί από τα νοσοκομεία “Παραμονή στα Επείγοντα μέχρι 4 ώρες το πολύ“. Χάνεις το στόχο, πληρώνεις ποινές – καταλαβαίνετε το κίνητρο να ρίξεις έξτρα “χέρια” στα επείγοντα.

Επιπλέον, θα επηρεαστεί σταδιακά και το αντικείμενο (curriculum) κάθε ιατρικής ειδικότητας από τη γήρανση του πληθυσμού, με αποτέλεσμα να ευνοούνται κα να αναπτύσσονται εξειδικεύσεις. Για παράδειγμα, η Γηροψυχιατρική, η Παρηγορητική Ιατρική κ.λπ.

Τέλος, η Γενική Ιατρική όπως και η Νοσηλευτική και η Οφθαλμολογία αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα της επιχειρούμενης μετατόπισης ή διεύρυνσης των αντικειμένων τους, ώστε να καλύψουν τις δημογραφικές προτεραιότητες. Ενδεικτικά, ευνοούνται οι νοσηλευτικές ειδικότητες, ενώ ένα μέρος της πρωτοβάθμιας δουλειάς των Οφθαλμιάτρων μεταβιβάζεται σταδιακά σε οπτομέτρες και οπτικούς.

Επειδή ο χρόνος “κύησης” νέων ειδικών είναι από 6-10 χρόνια, η Βρετανία -ως χώρα στην οποία η γήρανση πήρε το πάνω χέρι- θα αναγκαστεί να πάρει αποφάσεις για το πού θα επιχειρήσει να στρέψει τους γιατρούς που τώρα αποφοιτούν ή θα αποφοιτήσουν, αλλά και πώς θα καλύψει αυτή τη μία τουλάχιστον δεκαετία που μεσολαβεί ώσπου να κατακαθίσει η σκόνη.

Και βέβαια, χωρίς καν να λογαριάσουμε το δικαίωμα κάθε επαγγελματία της υγείας να κυνηγήσει το δικό του όνειρο ανεξαρτήτως δημογραφικών δεδομένων. Γι’ αυτό, λ.χ., βγαίνουν λιγότεροι Ψυχίατροι απ’ όσους χρειάζεται το NHS.

Η εξίσωση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από τη μεγάλη διάρκεια και αβεβαιότητα του διαζυγίου από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτό και υπάρχει πίεση ό,τι είναι να γίνει, να γίνει το ταχύτερο δυνατό.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι η Βρετανία θα εξακολουθεί να χρειάζεται πολλούς γιατρούς από το εξωτερικό κάθε ειδικότητας, ώστε να καλύψει τη μεταβατική περίοδο στην οποία εισήλθε με το Brexit, τους φιλόδοξους εθνικούς στόχους της για το NHS, αλλά και τις μακροπρόθεσμες ανάγκες που συνεπάγεται η επιλογή της. Μακροπρόθεσμα, όμως, ορισμένες ειδικότητες ευνοούνται σε ό,τι αφορά τη Βρετανία.

Από την άλλη πλευρά, κάθε νέα και νέος απόφοιτος Ιατρικής αλλά και κάθε ειδικευόμενος οφείλει να πάρει αποφάσεις εγκαίρως, κοιτάζοντας όχι το τώρα, αλλά το μετά.

Φ. Φωτόπουλος